SZKOLNY TEATR PANTOMIMICZNY
W bieżącym roku szkolnym Samorząd Uczniowski podjął kontynuację prezentacji pasji i zainteresowań uczniów przed społecznością szkolną.
Tym razem swoimi zainteresowaniami podzieliły się z nami uczennice klasy V i VI. Tematem przewodnim spotkania była pantomima, czyli rodzaj przedstawienia, w którym nie używa się głosu, tylko odgrywa przedstawienie używając ruchu, mowy ciała i gestów. Często staje się widowiskiem z pogranicza baletu, zwłaszcza nowoczesnego. Źródeł tradycyjnej pantomimy należy szukać w sztuce ludowej czerpiącej tematy z codzienności. Teatr pantomimy ma dwie typowe postacie:
- pierwsza z nich to komedia służąca łatwej rozrywce. Zwykle unika ona poważnych tematów i skomplikowanej fabuły, gdyż ma przede wszystkim doprowadzić widza do śmiechu.
- druga postać pantomimy może rozśmieszać, ale ma inny cel – prowokuje refleksję nad sensem życiowego zaangażowania człowieka. Prócz komicznych, podejmuje też poważne tematy, a czasem wzrusza. Wymaga ona od widza większego wysiłku wyobraźni i intelektu, dlatego jest w pewnym sensie sztuką elitarną i światową.
Dzieci w trakcie spotkania zostały zapytane o skojarzenia związane z pojęciem pantomimy oraz teatru. Wśród biorących udział w dyskusji padały różne określenia: budynek, scena, dialogi, sztuka odgrywania roli, kostiumy, rekwizyty itp. Warto pamiętać o tym, aby tematykę, formę i rodzaj rekwizytów dobierać bardzo starannie z myślą o potrzebach samego dziecka. Pantomima, której uczymy powinna też być otwarta tzn. dawać możliwość różnorodnych powtórzeń np. poprzez zamienianie się rolami. Wprowadzeniem do dalszych działań było przedstawienie scenki zatytułowanej: „Lekarz” przy użyciu pantomimy. Przesłanie, które trafnie odczytały dzieci stało się inspiracją do tworzenia. Chętni uczestnicy spotkania zostali podzieleni na grupy, których zadaniem było opracowanie i przedstawienie własnej pantomimy, przy wykorzystaniu dostępnych rekwizytów. Poruszano się wokół trzech grup tematycznych: wypadek, ślub, przyjaźń. Zadaniem pozostałych osób było dokładne obejrzenie i podzielenie się swoimi odczuciami. Uczniowie doszli do wspólnych wniosków: najważniejszy jest przekaz emocjonalny i to, co przeżywa bohater, warto uświadomić sobie, że wszyscy na co dzień doświadczamy przecież radości, smutku, gniewu, zmęczenia i rozumiemy zmienną intonację, akcenty, rytm, melodię i natężenie mowy, różnorodne gesty. Całość zakończono omówieniem propozycji kolejnych spotkań związanych z teatrem, tym razem w formie warsztatów teatralnych. Podkreślając sens naszego spotkania warto zacytować słowa Alberta Einsteina: „Prawdziwa sztuka to taka, która powstaje dzięki potrzebie tworzenia”.
Tomasz Wójtowicz
